آنالیز؛ موقعیت گل می دهیم، شانس گل کم داریم

 اگر همه بحث های حاشیه ای و مسائل داوری بازی با فولاد را کنار بگذاریم، می توانیم کمی هم درباره خود فوتبال و آنچه درون زمین اتفاق افتاد حرف بزنیم. این همان چیزی است که طی دو سه روز اخیر کاملاً مسکوت مانده و درباره هر اتفاقی از این بازی حرف زده می شود الا خود فوتبال. فوتبالی که از ابتدا قابل پیس بینی بود سخت، سنگین، نفسگیر و نزدیک باشد. فوتبالی که پیش بینی کرده بودیم با توجه به تمرکز دو تیم روی خط میانی و حضور مهره های قابل در میانه میدان، یک جدال تاکتیکی به تمام معنا و ویژه خواهد شد و شاید تک صحنه ها و لحظات خاص در طول مسابقه تعیین کننده نتیجه بازی باشد.

پرسپولیس یحیی برای اولین بار مالکیت توپ را از دست داد. این مهم ترین اتفاقی است که بعد از بازی با فولاد می توان روی آن متمرکز شد. این اتفاق از آن جهت خاص به حساب می آید که تیم یحیی در تمام بازی های قبلی این فصل با بازی مالکانه حتی اگر نمی توانست گل بزند یا تعداد موقعیت های گلش به تعداد انگشتان یک دست نمی رسید حداقل از حیث در اختیار داشتن توپ دست بالا را داشت و می توانست به این ویژگی ببالد.
اتفاقاً این چیزی است که یحیی و کادرش هم به شدت دوستش دارند. او از زمان حضور در شهرخودرو و حتی با مهره ها و عناصری با کیفیت پایین تر نیز این فوتبال مالکانه را ارائه می داد و به همین خاطر تیم هایش به بازی روان و زیبا مشهور شده بودند.

مقابل فولاد اما اتفاق دیگری افتاد. آمار آخر بازی حکایت از برتری 53 به 47 فولاد در مالکیت توپ دارد. احتمالاً این همان فکتی است که فولادی ها به آن استناد کرده اند تا در بیانیه خودشان، مسأله مطرح شده در بیانیه پرسپولیس را نقض کنند و بگویند در این بازی تیم برتر میدان بوده اند.

واقعیت اینکه تاکنون هیچ تیمی نتوانسته بود مالکیت توپ را از پرسپولیس یحیی بگیرد و برای دقایقی طولانی سوار بازی باشد اما تیم نکونام این مهم را انجام داد و حتی اگر تعداد شانس های گل دو تیم برابر باشد آنچه به چشم آمد، حضور قابل توجه بازیکنان فولاد در زمین پرسپولیس، چرخاندن توپ در زمین مسابقه و البته ایجاد کارهای ترکیبی و خلق موقعیت بود که به شکل اصولی تری نسبت به پرسپولیس انجام می شد و همین باعث شده بود تا بیننده تلویزیونی به صراحت نمایش فولاد را برتر از پرسپولیس بداند.

این برای تیمی که حتی در مواجهه با تیم های قدرتمند لیگ قهرمانان موفق شده بود بازی مالکانه ای به نمایش بگذارد، یک قدم رو به عقب به حساب می آمد اما در همین روز پرسپولیس بعد از چهار تساوی متوالی برنده شد تا کادر فنی این تیم شرایط ویژه ای که تیم در آن قرار داشته را برای رسیدن به پیروزی در اولویت بداند و بحث بازی مالکانه و برتری مقابل تیم حریف از این حیث رنگ ببازد.

شاید عجیب باشد اما احتمالاً ضعف در این آیتم در همین تک بازی باعث شد پرسپولیس در حال حاضر دومین تیم لیگ برتر از لحاظ بازی مالکانه باشد. بعد از بازی های هفته یازدهم تراکتور تنها با 2 دهم درصد بالاتر از پرسپولیس ایستاده. آنها در 11 بازی به طور میانگین 8/55 درصد مالکیت توپ داشته اند و پرسپولیس 6/55 درصد.

هر چند این شکست مقطعی در این بازه زمانی چندان اهمیت ندارد اما واقعیت اینکه یحیی با وجود دستیابی به یک پیروزی سخت و نفسگیر و خارج شدن از بحران چند هفته ای از ایده آل های خود عقب افتاده است ولی کادر فنی پرسپولیس به این نکته اشاره دارند که در طول فصل و در برخی مسابقات چنین عقبگردی طبیعی است و بعد از چندین نمایش دلچسب و برتر باید به آنها اجازه داد یک گام هم به عقب بردارند.

واقعیت اینکه پرسپولیس در بازی های این فصل و بعد از بازگشت از فینال لیگ قهرمانان غیر از بازی با نساجی و استقلال که تیم برتر بود و البته نیمه نخست بازی با ذوب آهن در دو بازی مقابل سپاهان و فولاد و البته نیمه دوم بازی با ذوب آهن مشکلات عمده ای داشت که همه آنها به بازی مالکانه و از دست رفتن این آیتم هم ربط ندارد کما اینکه مقابل سپاهان مالکیت بالاتر را داشت اما نصف حریف موقعیت گل ایجاد کرد و در حالی امتیاز گرفت که می توانست بازنده باشد. یا در همین بازی مقابل فولاد، پرسپولیس برنده شد اما فکت های مسابقه به گونه ای است که اگر نتیجه به سود حریف رقم می خورد هم تعجب برانگیز نبود.

پرسپولیس به احتمال فراوان دوباره برتری اش در بازی مالکانه را از هفته بعد به رخ حریفانش خواهد کشید و یحیی، کادرش و هواداران پرسپولیس دوباره از این مدل بازی لذت می برند اما همچنان خلق موقعیت از کارهای ترکیبی و موقعیت دادن به حریف مشکلات بزرگتری است که نگران کننده به نظر می رسد و باعث شده پرسپولیس برای بردن جان به لب شود و طی 9 بازی اخیر فقط یک برد قاطع کسب کند.

پرسپولیس در برخی مسابقات مثل دیدار با سایپا، نساجی و استقلال به اندازه کافی موقعیت ایجاد کرده و تنها اتفاق نهایی یعنی گلزنی رخ نداده که بخشی از این مسأله به فقدان تمام کننده و کمبود مهره در خط حمله مربوط می شود و بخشی دیگر به مشکلات خط هافبک در انجام کارهای ترکیبی و خلاقانه اما در برخی مسابقات مثل بازی با سپاهان، فولاد و حتی دیدار با صنعت نفت و نفت مسجدسلیمان، هم خیلی کم موقعیت ایجاد کرده هم موقعیت هایی به حریف داده که در ادامه فصل می تواند نگران کننده باشد.

شاید هم برطرف شدن استرسی که بعد از فینال آسیا ایجاد و با تساوی های متوالی بیشتر شده بود به پرسپولیس و کادر فنی اش کمک کند تا در ادامه فصل هم به بازی مالکانه شان برسند و به اندازه کافی موقعیت گل ایجاد کنند هم به حریفان خود موقعیت ندهند و در شرایطی برابر با آنها قرار نگیرند که این مهم، هم مستلزم برخورداری از نیروهای توانمند در خطوط مختلف در فاز تهاجمی است و هم پایین آمدن اشتباهات فردی در فاز دفاع.